"Dotyk Północy" Adelina Tulińska

"Dotyk Północy"

Adelina Tulińska

Wydawnictwo: BIBLIOTEKA

Liczba stron: 288

Ocena: 5+/6

Laura Irys jest zwyczajną, pogodną dziewczyną, która właśnie skończyła studiować  historię sztuki. Pracuje w kawiarni i nie ma pojęcia, co dalej chciałby robić w życiu. Nagle znajduje ogłoszenie o zagranicznym wolontariacie. Postanawia pojechać pod warunkiem, że będzie mogła ze sobą zabrać swojego ukochanego psa. Wkrótce otrzymuje odpowiedź od organizatorów i bez wahania godzi się na wyjazd do Norwegii.  

W tym czasie jednak niepokoi ją dziwny sen, w którym chłopak skacze z klifu. Na jej skórze pojawia się również nietypowe znamię. Jakby tego było mało, przypadkiem podsłuchuje rozmowę studentów o fali samobójstw w Norwegii, a także dostrzega w gazecie artykuł na ten temat, ozdobiony zdjęciem, ukazującym krajobraz łudząco przypominający ten z jej snu. Z jednej strony nachodzą ją wątpliwości, czy na pewno powinna jechać w nieznane, z drugiej coraz bardziej zżera ją ciekawość. Swoje lęki postanawia omówić z dwiema cudownymi przyjaciółkami, na które zawsze może liczyć.

W końcu stwierdza, że nie pozwoli, by przez zwykłe legendy przepadała taka niesamowita okazja i nawet nagłe zniknięcie studenta, który z przekonaniem głosił, iż w tamtym miejscu dzieje się coś dziwnego i podejrzanego, nie cofnie jej przed rozpoczęciem przygody. 

„Wszystkie znaki na niebie i Ziemi wskazują, że ten wyjazd to nie jest najlepszy pomysł. Przypomniała sobie pierwsze prawo Murphiego: „Jeżeli coś może się nie udać — nie uda się na pewno”. Jednak wszystkie impulsy i komórki jej ciała pchały ją w kierunku tego wolontariatu. Nie miała najmniejszego zamiaru zrezygnować. Przecież nie była tchórzem…"

Nie ma nawet bladego pojęcia, jak ten spontaniczny wyjazd bardzo odmieni jej życie.

Na miejscu doznaje szoku, bo odbiera ją chłopak z jej snu. Jest jeszcze bardziej przystojniejszy i tajemniczy niż początkowo się wydawało, niestety charakter ma okropny. Ewidentnie widać, że skrywa jakąś mroczną tajemnicę, co niepokoi Laurę. Gdy dociera na zagadkową wyspę, wszystko zaczyna wyglądać coraz bardziej podejrzanie i niebezpiecznie, a spotkane w drodze trolle górskie przy dziwnym zachowaniu członków rodziny Gabriela, zdają się być jedynie błahostką.

"Mieszkańcy wyspy nie byli ludźmi. Wyglądali i zachowywali się jak ludzie, ale posiadali nadprzyrodzone moce. Mieli wytężone wszystkie zmysły i dar paraliżowania swoich przeciwników."

Kim tak naprawdę są członkowie rodu Seihval?

Dlaczego wyspa Frisørd jest prywatna i nikt obcy nie ma na nią wstępu?

Jak wielkie niebezpieczeństwo grozi Laurze?

I w jakie tarapaty wpadł Remek, student interesujący się nieodgadnionymi zgonami w Norwegii?

Są takie historie, w których się totalnie przepada już od pierwszych stron. Ta książka zdecydowanie do nich należy. Zajrzałam do niej tylko na chwilkę z ciekawości, najpierw planowałam skończyć obecną lekturę, jednak przygoda Laury tak mnie wciągnęła, że nim się obejrzałam już był wieczór, a ja za nic w świecie nie miałam ochoty przerywać tej fantastycznej podróży w nieznane.

Główną bohaterkę polubiłam od razu, stała mi się niezwykle bliska. Byłam zachwycona również jej przyjaciółkami i relacją miedzy nimi. Nawet trochę im zazdrościłam tej zażyłości i wzajemnego wspierania się. Bardzo chciałabym mieć takie pozytywne osoby w swoim gronie znajomych.

Jeśli chodzi o Gabriela, jest on zdecydowanie postacią, która początkowo wzbudza skrajne emocje. Ewidentnie widzimy, iż skrywa jakąś poważną tajemnicę. Na dodatek jest świadomy, że  Laurze grozi w jego towarzystwie wielkie niebezpieczeństwo, ale mimo to, dalej wypełnia swoje obowiązki. Tak jak przypuszczałam, między tą dwójką zaczyna rodzić się uczucie, jednak nie ma prawa ono w ogóle istnieć. Nic tu nie jest takie, jakie początkowo się zdawało.

Ten mroczny klimat, pełen tajemnic sprawia, że niesamowicie ciężko oderwać się od lektury. Czytelnik ma świadomość, że ród Seihval to klan jakiś nadnaturalnych istot, ale przez dłuższy czas nie ma pojęcia jakich. Gdy zostaje to wyjaśnione, trudno wyjść z szoku i niedowierzania. Nie spotkałam się wcześniej z takim motywem i byłam naprawdę pod ogromnym wrażeniem.

Styl autorki jest lekki i niezwykle przyjemny. W błyskawicznym tempie i z wielkim zainteresowaniem kroczyłam po kolejnych stronach. Akcja jest niesamowicie wartka, nie daje wytchnienia, trzyma w niemiłosiernym napięciu. Mnie ta pozycja po prostu pochłonęła, czytałam ją z zapartym tchem i nie mogłam wyjść z podziwu, że to debiut literacki.

"Dotyk Północy" to nieszablonowa powieść o miłości, prawdziwej przyjaźni, trudnych wyborach, która niesłychanie wciąga już od pierwszych stron. Ta książka tak absorbuje, że momentalnie zapomina się o otaczającym nas świecie. Historia jest na tyle fascynująca, nieprzewidywalna i magiczna, że nawet nie chce się powracać do owej szarej rzeczywistości. Przeniesie was ona na tajemniczą, nieodgadnioną wyspę, gdzie spotkać można istoty, znane dotąd jedynie ze starych podań i legend. Powieść spodoba się wszystkim fanom fantastyki, zapewni relaks, zapomnienie i niesamowitą frajdę. Jestem nią zupełnie oczarowana i wkrótce rozpoczynam czytać drugą część, bo naprawdę już mi brakuje tego baśniowego, niezbadanego świata i zamieszkujących tam stworzeń, które totalnie skradły moje serce.

Gorąco polecam!

Za egzemplarz recenzencki, bardzo dziękuję Autorce!