"Granat poproszę!" Olga Rudnicka

"Granat poproszę!"

Olga Rudnicka

Wydawnictwo: PRÓSZYŃSKI I S-KA

Liczba stron: 288

Ocena: 5/6

"Siedząca przy oknie kobieta zastanawiała się, jak to się dzieje, że jedyną częścią ciała człowieka, która z wiekiem się nie zużywa, jest dupa. I nie, nie miała na myśli nic zdrożnego. Zdaniem Emilii Przecinek, lat trzydzieści dziewięć, wzrostu sto pięćdziesiąt sześć i pół centymetra, człowiek średnio raz w tygodniu dostaje od życia kopniaka w dupę i nadal na niej siedzi."

Emilia Przecinek jest znaną pisarką powieści romantycznych. Jej życie niestety ani trochę nie przypomina tego opisanego w książkach dla kobiet. Właśnie dowiedziała się, że mąż od jakiegoś czasu zamiast w delegacje, jeździł do kochanki, dla której postanowił porzucić żonę. Zostaje ona sama z dwójką dzieci, a także kredytem hipotetycznym, jakiego nie jest w stanie sama opłacić.

Jakby tego było mało, teściowa i mamusia, pragną za wszelką cenę pomóc, a biorąc pod uwagę, że obie panie się nie cierpią, wynika z tego niezłe zamieszanie. Krótko mówiąc, życie Emilii wywraca się do góry nogami. Cała rodzina wraz z agentką starają się jej pomóc stanąć na nogi, jednak gdy okazuje się, że kochanka męża została znaleziona martwa, sprawa komplikuje się już totalnie.

Czy pisarka poradzi sobie w nowej, pokręconej sytuacji? 

Czy romans małżonka nie utrudni jej dokończenia miłosnej, optymistycznej powieści?

Już od pierwszych stron wiedziałam, że lektura bardzo mi się spodoba. To moje kolejne spotkanie z twórczością Olgi Rudnickiej i wygląda na to, że jej książki mogę kupować w ciemno. Genialnie łączy kryminał z komedią, a główną rolę odgrywają tu nie tylko intrygi, ale także komizm słowny oraz sytuacyjny, więc dosłownie pożerałam strony, zaśmiewając się przy tym do łez. Coś fantastycznego!

Historia napisana jest lekkim i bardzo przyjemnym językiem co sprawia, że po prostu chłonęłam kolejne słowa. Znajdziemy mnóstwo przezabawnych, niezwykle dynamicznych dialogów, przepełnionych sarkazmem i ciętymi ripostami, które powodują niekontrolowane wybuchy śmiechu.

Spotkamy tu także doskonale wykreowane postacie z krwi i kości, które mają całą gamę wad i zalet, na dodatek co róż zaliczają różne wpadki. Nie da się ich nie pokochać, momentalnie stają się bliscy i pragniemy dla nich jak najlepiej.

Przezabawne jest to, jak Emilia bardzo utożsamia się z bohaterkami swoich romansów. W wymyślonym świecie zatraca się na tyle, że często gubi dni tygodnia, a w trudnych momentach stara się inspirować zachowaniem i charakterem wykreowanych postaci. Wielokrotnie mając dylemat zastanawiała się, jak postąpiłaby w takiej sytuacji stworzona przez nią Filomena.

"Nieszczęśliwa wdowa o jakimś dziwnym imieniu, wymyślona przez matkę, pogrążyła się w depresji tak głębokiej, że jej kreatorka, czyli prywatna matka Kropki, przez tydzień krążyła po mieszkaniu ze spuchniętymi oczami, czerwonym nosem i paczkami chusteczek higienicznych w kieszeniach szlafroka, którego nie zdejmowała od rana do wieczora. Jeśli to kolejna kobieca postać, jakaś nieszczęśnica porzucona przez męża i z tęsknoty nadużywająca alkoholu, to czeka ich ciężki okres."

Bardzo ważną rolę odgrywają również babcie, które są po prostu boskie. Ich teksty doprowadzają do łez ze śmiechu. Z niczym się nie czają i po prostu rozbrajają swoją bezpośredniością i ciekawością. Trochę jednak współczuję pisarce, bo ja bym sobie chyba nie poradziła i nie wytrzymała z tymi kobietami.

Niezwykle spodobało mi się, iż rodzina jest niesamowicie zżyta, dzieci także wspierają mamę, interesują się rodzinnymi sprawami.

Należy również wspomnieć o przezwiskach nastolatków. W tym przecież też nie brakuje komizmu, bo kto nazywa pociechy Kropkiem i Kropeczką Przecinek.

Każdy zauważy, że książka jest trochę feministyczna, nie pozostawia suchej nitki na mężczyznach. Tu kobiety są mądre, silne, a facet zostaje ukazany jako ktoś głupi, który wszystko psuje i nie jest zdolny do niczego wartościowego, krótko mówiąc jest bezużyteczny. Myślę jednak, że ten aspekt trzeba potraktować z przymrużeniem oka.

Historia jest niezwykle lekka, nie wywołuje jakiś głębokich przemyśleń, to po prostu rozrywka sama w sobie i tego właśnie oczekiwałam. Autorka z naprawdę smutnego tematu, jakim jest zdrada męża i brak pieniędzy na utrzymanie, zrobiła genialną komedię, udowadniając w ten sposób, iż do wszystkiego można podejść z dystansem.

"Granat poproszę!" to genialna, wybuchowa, pełna zwrotów akcji i barwnych postaci, przezabawna powieść z wątkiem kryminalnym, która wręcz pochłania. Czyta się ją nie raz aż za szybko.

Podsumowując, jestem nią zachwycona. Totalnie zatraciłam się w tej historii, nic innego się nie liczyło. Jest idealna na poprawę nastroju i oderwanie się od codziennych problemów. Nie da się ukryć, iż jest to chyba bardziej komedia niż kryminał, ale naprawdę porywa i wciąga. Czytanie jej to niewątpliwie fantastyczna rozrywka i relaks. Polecam każdemu! Jeśli macie ochotę na dużą dawkę świetnego humoru, będziecie zauroczeni jak ja! Niekontrolowane wybuchu śmiechu gwarantowane!

Książkę zgłaszam do wyzwania #czytambopolskie